موسیقی ما/ به بهانه سالگرد درگذشت استاد محمد نوری

محمد نوری از همان آغاز، سبک ویژه‌ی خودش را داشت. در آن سال‌ها موسیقی پاپ، تازه جایش را در ایران باز کرده بود و خوانندگان انگشت شماری فعالیت می‌کردند. در این میان نوری چون دیگران به سراغ سبک‌های جاز، بلوز یا مشابه آنها نرفت و راهِ دیگری برگزید. «فریبرز لاچینی» تعریف می‌کند نوری به زبان انگلیسی تسلط داشت و برخلاف خیلی‌ها آثار غربی را گوش می کرد و به‌خوبی می شناخت. می‌توان گفت، بیشتر تحت تاثیر کارهای اروپایی بود تا آمریکایی. البته این تنها یک وجه کارش بود. آنچه به ترانه‌های او شخصیت می‌داد، ریشه‌های ایرانی‌اش بود.او موسیقی ردیف دستگاهی را می شناخت، روی موسیقی نواحی و فولکلوریک ایران کار کرده بود و با ادبیات کلاسیک و معاصر ایران بویژه شعر آشنایی عمیق و گسترده داشت که همه اینها دست به دست هم داده و از او چهره‌ای خاص ساخته بود. محمد نوری با صدای خود به اشعار نیما طنین دیگری بخشید و گویی آنها را از وادی خاموش واژه‌ها به قلمرو باشکوه و پرفراز و نشیب اصوات رهنمون کرد.