نوشته های مشابه

به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، «شأن نبی» آن است که راه را بر مردم آشکار کند؛ امّا بر امام است که مردم را به پیمودن راه وادارد. براین اساس مقام امامت از نبوت بالاتر است و به همین دلیل، ابراهیم خلیل، مدت ها پس از آن که به پیامبری رسید و پس از پیروزی در امتحان های متعدد، به مقام امامت نایل آمد.بقره(۲)، آیه ۱۲۴٫بنابر روایت مجمع جهانی شیعه شناسی، باید توجه داشت که برتر بودن مقام امامت از مقام نبوت، به معنای آن نیست که شخص «امام»، از شخص «نبی» برتر و بالاتر است؛ زیرا بسیاری از پیامبران – از جمله پیامبر اسلام – علاوه بر مقام «نبوت»، دارای مقام «امامت» نیز بوده اند.«امام» کسی است که از وجودی برتر، در عصر خود برخوردار بوده، در نقطه اوج و قله هرم هستی قرار دارد. به همین جهت باطن امام، همانند باطن پیامبر، با نور ولایت حق روشن بوده، با عالم حقایق و معانی غیبی ارتباط دارد. امام، همانند پیامبر، واسطه فیض میان خلق و حق، عامل ارتباط خلق با حق و حافظ حریم وحی و شریعت است. امّا پیامبر نیست؛ یعنی، مقام و شأن و مسؤولیت نبوّت و رسالت را به او نداده اند و به آن صورت که بر پیامبران وحی می شده است؛ به آنان آموزه های غیب ابلاغ نشده است. بر اساس روایات، امامان دست آموز «الهام غیبی»اند. آنان صدای غیب را می شنوند، اما فرشته را نمی بینند؛ به خلاف پیامبر که سخن فرشته را می شنود و گاه خود ملک را می بیند، نه این که تنها صدا را بشنود.اصول کافی، روایات شماره ۷۰۵، ۷۰۶، ۴۳۵٫