دیپلماسی ایرانی/ متن پیش رو در دیپلماسی ایرانی منتشر شده و انتشار آن در اخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست

محمود سریع القلم در یادداشتی به ۳۰ دلیل اشاره کرده که سبب شده است سیاست ما عموما همواره با عصبانیت همراه باشد. 1-چون متّحدِ قابلِ اتکایی در جهان نداشته ایم؛2-چون بیوگرافی (بسیار) کم خوانده ایم؛3-چون خریدار دارد؛4-چون نیازِ عمیقی به مطرح شدن داریم؛5-چون بیشتراز سکوت و آرامش، از هیجان لذت می بریم؛6-چون رسانه ها سوژه پیدا می کنند؛7-چون تفاوت های بین کشورها را کمّی نمی بینیم؛8-چون تفاهم را عموماً عیب می دانیم؛9-چون Compromise را به سازش ترجمه کرده ایم؛10-چون در ناخودآگاه خود، سکوت و شمرده گویی را ضعف می دانیم؛11-چون خیلی حوصله نداریم استدلال بچینیم؛12-چون به فردی که آرام و گزیده گو باشد می گوییم مشکل دارد؛13-چون به جای دوست و شریک، سراغ مرید می گردیم؛14-چون عمدۀ رسانه ها، بیشتر با مطالبِ هیجانی شهرت پیدا می کنند؛15-چون منظومۀ رفتاری ما بیشتر واکنشی است؛16-چون تعریفِ ما از حاکمیتِ سیاسی عمدتاً غیراقتصادی است؛17-چون در ناخودآگاهِ ما، حماسه از Fact به مراتب جذاب تر است؛  18-چون بیان استدلالی ضعف ها را، شکست تلقی می کنیم؛19-چون قرائت خود را از مسائل، تنها قرائت می دانیم؛20-چون فردی که در صحبت کردن فریاد بِکشد را حق می دانیم؛21-چون برای سی سالِ آینده برنامه نداریم؛22-چون تعریفِ ما از حاکمیتِ ملی، به انزوا نزدیک تراست؛23-چون وقتی فردی عصبانی می شود احساس می کنیم به او ظلم شده است؛24-چون Share کردن را نیاموخته ایم؛25-چون به اثبات دائمی خود نیاز داریم؛26-چون در سیاست به دنبال صداقت هستیم و پیدا نمی کنیم؛27-چون مبنای قدرت را تولیدِ ناخالصِ ملی نمی دانیم؛28-چون عموماً تاریخِ چهار قرنۀ سرمایه داری را نخوانده ایم؛29-چون خود انتقادی در ناخودآگاه ما، مخزن مهمی ندارد؛30-چون برای حّلِ مسائل از طریقِ مناظره، آشنایی دقیقی نداریم.