اعتماد/متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و انتشار آن در کم خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیستصادق زیباکلام استاد دانشگاهاین روزها همه با کنجکاوی، تردید، امید، اضطراب و نگرانی می‌پرسند که به کدام سمت‌و‌سو می‌رویم؟ یک سناریو محتمل این است که به تدریج اوضاع آرام‌تر شود و جامعه مجددا به شرایط قبل از مهر 1401 بازگردد. پرسشی که مطرح می‌شود این است که حال برخورد چگونه خواهد بود؟ تجربه مشابه نشان می‌دهد که بعضا از اینگونه رویداها برای حل مشکلات، مطالبات و صدای اعتراض معترضین استفاده درست و صحیح نشده است. چنانکه در اعتراضات سال 88 نیز کشور همینگونه حالت اعتراضی و در برخی مواقع آشوب داشت و در تلاطم به سر می‌برد. در تهران بر اساس تخمین شهرداری که آن زمان آقای قالیباف ریاستش را برعهده داشت نزدیک به 3 میلیون نفر در راهپیمایی شرکت کرده بودند. علی‌القاعده انتظار این می‌رفت که پس از فروکش کردن تلاطم‌ها و اعتراضات به این پرسش پاسخ داده شود که چرا این سطح نارضایتی به خصوص در میان اقشار و لایه‌های تحصیلکرده جامعه وجود دارد و چه باید کرد؟ چه اقداماتی باید انجام دهیم و چه گام‌هایی برداریم که از این وضعیت نارضایتی مردم کاسته شود. اما برخلاف این انتظار منطقی، در آن زمان چندان درست عمل نشد و به جای گفت‌و‌گو با جامعه با رویکردهای سلبی و قهری برخورد شد. به بیان ساده‌تر به جای رفتن به دنبال علت و شناسایی علت که چرا این مقدار نارضایتی وجود داشته به دنبال معلول رفتند که دیگر این اتفاق صورت نگیرد. لذا به نظر نمی‌رسد که دولت از آن اعتراضات به نحو درست و کارشناسی بهره‌ای برده باشد و رویکرد درست و منطقی در خصوص اعتراضات اخیر نیز استفاده شود. البته شاید هنوز برای قضاوت زود باشد اما این امید می‌رود که مثل سابق این اندیشه به وجود نیاید که با جمع کردن اعتراضات همه دیگر مشکلی وجود ندارد و مردم نسبت به امورات جامعه در حوزه‌های مختلف اعتراضی ندارند. اگر به اعتراضات مردم در آن سال پرداخته می‌شد و پاسخی قانع‌کننده برای آن می‌یافتند شاید امروز شاهد اعتراضاتی در سطح شهرها نمی‌بودیم. به هر صورت برای ایجاد آرامش در جامعه باید به سمت گفت‌و‌گو رفت، طرف مقابل را به رسمیت شناخت و در شرایطی برابر به گفت‌و‌گو پرداخت. آنچه مسلم است گفت‌و‌گو بهترین راه برای حل مشکلات و ایجاد آرامش در جامعه است؛ گفت‌و گویی که می‌تواند در سطوح مختلف رقم بخورد.