سینما دیلی/ واکنش‌های مثبت و منفی به «ملاقات خصوصی» ساخته امید شمس را در ادامه بخوانید.

حسین لامعی(مثبت): «اگر به شما بگویند: «بهترین عاشقانه‌های» سینمای پس از انقلاب را نام ببرید، چه آثاری به ذهنتان میرسد؟ چه آثار عاشقانه‌ای را گلچین می‌کنید و نام می‌برید؟ انگشت‌شمارند! بله! شاید حتی به اندازه‌ی انگشتانِ دو دست در این ۴۰ سال، عاشقانه‌ی مهم و جذاب و ماندگار، نداشته‌ایم... اما تا دلتان بخواهد کمدی‌های پوک و پوچ و چیپ و بی‌مغز و مبتذل داشته‌ایم‌؛ و ایضاً، فیلم‌های مثلا معترض و انتقادیِ فِیک و روی‌ مُخ، که از اول تا آخر همه فقط عربده می‌کشند و توی سر و کلّه‌ی هم می‌زنند... در چنین فضایی، و در چنین سینمایی، فیلمی امروز در جشنواره‌ی فیلم فجر به روی پرده رفت، که داستانش، داستانِ دیگری بود: «ملاقاتِ خصوصی»... یک عاشقانه‌‌ی جذّاب و تکان‌دهنده؛ در دلِ فقر و درد و رنج و اعتیاد، و در دلِ طبیعت و زیبایی و مِهر و لبخند و شاعرانگی... عاشقانه‌ای، در میانِ «تضادها»... در میانِ سیاه و سفیدها... عاشقانه‌ای که هیچ‌کجایش، لوس و سانتی‌مانتال نمی‌شود؛ و پایش به‌روی زمین است و حسّ و منطق را، به هم، و باهم درآمیخته است... باری...... «ملاقاتِ خصوصی»، یک درامِ دقیق و مستحکم؛ با فیلمنامه‌ای کلاسیک و ساختارگراست، که کارگردانیِ هوشیار و سطحِ بالایی دارد؛ با بازیِ درخشان نقشِ محوری و اولش، «پریناز ایزدیار»... بازیگری که بی‌شک، از اصلی‌ترین گزینه‌های دریافتِ «سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن» است...آریا قریشی(منفی):«ملاقات خصوصی فیلم بدی نیست. امید شمس حد و اندازه داستانش را می‌شناسد و بی‌دلیل به هر گوشه‌ای سرک نمی‌کشد. بنابراین نه از جنبه داستانی و نه از نظر مضمونی با فیلم آشفته‌ای مواجه نیستیم. همچنین شمس، برخلاف بسیاری از سازندگان آثاری با موضوعات مشابه، به چرک‌نگاری تصویری (از ریخت انداختن تمام عناصر بصری به شکلی اغراق‌آمیز و آزاردهنده برای تاکید بر وضعیت بحرانی آدم‌ها) روی نمی‌آورد (تغییر تدریجی رنگ‌آمیزی و عناصر غالب صحنه در طول فیلم از کنترل فیلمساز خبر می‌دهد). همچنین _ باز برخلاف برخی از نمونه‌های مشابه _ «ملاقات خصوصی» به یک فیلم ضدانسان تبدیل نمی‌شود. با این وجود مشکلاتی به فیلم ضربه زده‌اند. مقدمه‌چینی‌فیلم طولانی است و داستان فیلم دیر راه می‌افتد. از سوی دیگر ما خیلی دیر در جریان هدف اولیه یکی از شخصیت‌ها برای برقراری ارتباط با نفر دیگر قرار می‌گیریم _ اگر این آگاهی کمی زودتر رخ می‌داد می‌توانست جذابیت اثر را افزایش دهد.موسیقی فیلم در مواردی به درستی روی اثر ننشسته و شاید می‌شد برخی از موقعیت‌ها را دیرتر شروع کرد یا زودتر به پایان رساند. نقطه اوج پایان‌بندی کار هم _ علی‌رغم اینکه در مجموع نتیجه‌گیری قابل قبولی محسوب می‌شود _ برخی از موقعیت‌های کلیدی را بی‌پاسخ گذاشته یا به شکلی نه‌چندان متقاعدکننده جمع می‌کند (مثل مشکل مالی با فرد همسایه که یکی از محورهای فیلم محسوب می‌شود). در مجموع «ملاقات خصوصی» از معدود آثار قابل‌قبول جشنواره امسال است که تاکنون در کاخ جشنواره به نمایش درآمده اما کماکان نقاط ضعفی در فیلم وجود دارد که شاید بتوان بخشی از آن‌ها را با یک تدوین سختگیرانه‌تر کاهش داد.