سینما گرام/ وقتی نام «نادر سلیمانی» به میان می آید ذهن مخاطب به نقش های کمدی و طنز او در سینما و تلویزیون رجوع می کند و تیپ سازی های گوناگون او را به یاد می آورد. او حتی در کسوت یک استندآپ کمدی در برنامه خندوانه هم ظاهر شده تا این شکل از کمدین بودن را تجربه کند. اما هر آنچه از نادر سلیمانی و نقش هایش در حافظه سینمایی و نمایشی ما تثبت شده با تماشای بازی او در فیلم «ضد» فراموش می شود. در اینجا با نادر سلیمانی ای مواجه می شویم که نمی شناسیمش؛ نه به واسطه گریم سنگینش که به دلیل بازی متفاوتی که از خود ارایٔه می دهد، گرچه باید به چهره پردازی خوب او در شباهت به شمایل گروهک منافقین توجه داشت که نقش مهمی در باور پذیری کاراکتر داشته است.مهمترین دلیل را باید در درک درست شخصیت و نقش از سوی بازیگر و بازنمایی درست آن در جنس بازی اش جستجو کرد.نادر سلیمانی اهل آبادان است که این را می توان در لهجه جنوبی اش هم تشخیص داد. اما در نقش ناصر فیلم «ضد» با تغییر در لحن بیان و کنترل لهجه به درستی توانسته خود را در خدمت نقش قرار دهد. آن پر تحرکی و جنب و جوشی که در اغلب بازی هایش داریم اینجا به سکوت و طمانینه رسیده و با مکث هایی که در نگاه و بیانش دارد، بر جدیت کاراکتر افزوده است.سردی و بی رحمی در رفتارش بیش از هر چیز به تمایز پذیری بازی اش نسبت به نقش های قبلی اش دامن زده و سویه قدرتمند و باورپذیری به آن بخشیده است. نوع فرم عینک و سبیل هایش به عنوان عناصر چهره پردازانه را هم نباید در این میان دست کم گرفت.گریم سنگین او گرچه به متفاوت شدن این بازی کمک کرده اما بیش از هر چیز باید دلیل این بازی تازه را در مهارت و خلاقیت بازی اش جستجو کرد. یک بازی درونی و کنترل شده که هم در لحن بیان و هم در مکث هایی که در نگاهش دارد قابل ردیابی است. سردی و بی رحمی او در مقام یک عضو متعصب سازمانی چنان محکم و قدرتمند است که او را به شخصیتی مرموز و هولناک بدل می کند.واقعیت این است که نقش ناصر فیلم ضد نه تنها قابلیت ها و توانمندی های او را به عنوان بازیگر نشان داد و تصویر تازه ای از او به جا گذاشت که متفاوت ترین بازی اش در کارنامه حرفه ای او محسوب می شود که شاید بتواند مسیر بازیگری او را تغییر داده و بعد از این شاهد حضورش در کسوت نقش های جدی و غیر کمیک باشیم.