کم خبر/ در روزگارِ «از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیافزود»ی که دل و دماغ هیچ نیست، کار من کمترین همین چفت کردن کلمات است و دستمال نمدار کشیدنشان و گوشه کناری نوشتن و زمزمه کردنشان... آه که چقدر گاهی حرف داری و مجبوری به زبان کلید بنویسیشان... با الفبایی ممتد...همان خط معروف طولانی با سر کلید را می‌گویم ، ملتفتید که ؟؟ روی دیوارهای سیمانی و‌ چرک شهر...چند قاب از پاییز را زمزمه کرده‌ام برای شما عزیزان نجیب و مظلوم و شریف که ساکن سیاهچادرهای آبادی قلب منید...خدا کند کار خوبی کرده باشم...

برگرفته از اینستاگرام  hamedaskari777