نوشته های مشابه

به گزارش خبرآنلاین روزنامه خراسان نوشت:سردار هم در لیگ امارات خوب گل زد، هم در حذفی هم در مسابقات آسیایی که به‌نوعی بعد از لیگ نخبگان سطح دوی باشگاه‌های آسیا محسوب می‌شد و فرصت خوبی برای گل‌زنی او بود. اما آیا این عنوان دستاوردی در کارنامه بازیکنی چون سردار است؟ آماری خوب برای یک فصل زدن ۲۶ گل در جریان ۳۹ بازی یک فصل اتفاق خوبی است که در ظاهر با کسب عنوان توپ طلا تکمیل شده؛ اما واقعیت این است که نباید برای سردار خوشحال باشیم؛ چرا که سقف موفقیت او بسیار بیشتر از این‌ها بود. شاید اگر او به‌جای لیگ امارت در لیگ چین یا هند بود می‌توانست در یک فصل ۴۰ یا ۵۰ گل بزند اما اگر ۱۰ سال قبل، وقتی سردار تازه در تیم ملی مطرح شده بود از خود او می‌پرسیدیم سقف رویاهایش چیست آیا بازیکن سال لیگ امارات را انتخاب می‌کرد؟ روندی که متوقف شد سردار بعد از درخشش در رده‌های پایه تیم ملی خیلی زود از ۱۸ سالگی لژیونر شد، در ۱۹ سالگی در جام ملت‌ها چند گل حساس و دیدنی برای تیم ملی زد. از همان‌روزها مدام صحبت حضورش در تیم‌های مطرح لیگ‌های اروپایی بود و در نهایت هم با تاخیر زیاد از لیگ روسیه و باشگاه زنیت راهی بایرن‌لورکوزن شد. زمان آن انتقال تصور می‌کردیم سردار حالا حالاها در اروپا خواهد ماند؛ به‌خصوص این‌که لورکوزن تیمی بود که تازه توسط ژابی آلونسو متحول شده بود. اما سردار سریع بی‌خیال بوندس لیگا شد؛ در رم هم درخشش لازم را نداشت تا به‌جای تلاش برای گرفتن حقش مسیر ساده را با حضور در لیگ امارات انتخاب کند؛ آن‌هم در ۳۰ سالگی که برای درخشش در اروپا دیر نبود . چرا سردار تلاش نکرد؟ سردار خیلی زود مطرح شد؛ دربدترین روزهایش توسط کی‌روش فیکس در تیم ملی بازی کرد؛ عملکرد او در مقاطع مختلف خوب نبود اما در هرشرایطی تیم ملی به او اعتماد داشت و برای همین دلیلی نداشت سردار در باشگاهش با هدف تیم ملی بجنگد. او دو جام جهانی را تجربه کرد که نتیجه‌اش دو تیر دروازه بود؛ در هیچ‌کدام از سه جام ملت‌هایی که بازی کرد آقای گل نشد و در نهایت اگر مصدوم نشود قطعاً زوج طارمی برای جام جهانی بعدی هم خواهد بود. با این اوصاف وقتی درآمد خوبی در امارات دارد چرا باید برای جایگاهی که همیشه محفوظ است بجنگد؟